Από την Αρχαία Ελλάδα μέχρι και σήμερα, η ελιά είναι το ιερότερο δέντρο του τόπου μας και συνδέεται άμεσα με την κουλτούρα και τη διατροφή της χώρας μας. Η διατροφή, η θρησκεία και η τέχνη των αρχαίων Ελλήνων περιείχαν στοιχεία της ελιάς, το κλαδί της οποίας χρησιμοποιούνταν ως σύμβολο ειρήνης, σοφίας και νίκης. Το ελαιόλαδο ο Όμηρος το αποκαλούσε «χρυσό υγρό» και ο Ιπποκράτης «μεγάλο θεραπευτή».

Ένα κλαδί ελιάς σε μορφή στεφανιού ήταν το χρυσό μετάλλιο που απένεμαν στους νικητές των αρχαίων ολυμπιακών αγώνων. Ο καρπός της ελιάς πέρα από πρώτη ύλη για την παραγωγή λαδιού είναι πολύτιμη τροφή, πλούσια σε βιταμίνες και ανόργανα στοιχεία, συνοδεύει για αιώνες μέχρι και σήμερα το τραπέζι όλων των κοινωνικών τάξεων.

Το ελαιόδεντρο είναι δέντρο αειθαλές και ευδοκιμεί σε ξηροθερμικές περιοχές. Είναι από τα λιγοστά δέντρα που ακόμη και σε πετρώδη και άγονα εδάφη μπορεί να παράγει καρπό. Η βοτανική ονομασία της ελιάς είναι «olea europea». Η παραγωγή αρχίζει από τον 3ο χρόνο. Σημαντική όμως παραγωγή δίνει μετά τον 6ο – 7ο χρόνο. Το δέντρο αν βρει κατάλληλες συνθήκες μπορεί να μεγαλώσει πάρα πολύ, αλλά για λόγους πρακτικούς και οικονομικούς τα δέντρα των παραγωγικών ελαιώνων κρατώνται με κλαδέματα σε μεγέθη μικρά ανάλογα με τη γονιμότητα του εδάφους. Η ελιά ανθίζει νωρίς την άνοιξη εμφανίζοντας πλούσια ανθοφορία.

Το λάδι η ελιά το αποθηκεύει στον καρπό της από τον Αύγουστο και συνεχίζεται έως τέλος Φθινοπώρου. Η συγκομιδή γίνεται τέλος Φθινοπώρου και ανάλογα την περιοχή μπορεί να κρατήσει έως το χειμώνα. Η βρώσιμη ελιά (επιτραπέζια) αρχίζει τον Οκτώβριο και για δύο μήνες. Οι πράσινες ελιές μαζεύονται πρώτα και κατόπιν οι μαύρες.